Ernstige pijnklachten door Whiplash
Hoe de whiplash begon
Stel, je komt op een dag lelijk ten val met je scooter, maar je kunt daarna toch weer verder, er lijkt eigenlijk niet veel aan de hand. Maar twee dagen later kom je je bed niet meer uit van de pijn. Het is het begin van een lijdensweg die ruim tien jaar zou duren. Zo begint het verhaal van Lisa. Een jonge vrouw, gelukkig getrouwd en inmiddels zwanger van haar eerste kindje. Ze is zelf werkzaam in de zorg. Een echte ‘gever’ die zichzelf wegcijfert bij de zorg voor anderen. Die pijnklachten blijken uiteindelijk veroorzaakt door whiplash, met ernstige pijnklachten die zich uitbreidden in nek en schouder, maar ook dagelijks hoofdpijn alsmede spierklachten veroorzaken in het linkerdeel van haar lichaam. Ze kwam in de figuurlijke ‘molen’ terecht. Ze consulteerde verschillende artsen en therapeuten, volgde verschillende therapieën op zoek naar vermindering van de klachten.
Leven op de rit
Lisa: ,,De gekste alternatieve dingen heb ik zelfs geprobeerd, maar uiteindelijk hielp niets afdoende. Op de pijnpoli in het ziekenhuis werd ik geconfronteerd met mensen die in een rolstoel zaten en die er echt slecht aan toe waren. Ik vroeg me dan af wat ik daar eigenlijk deed. Mijn karakter is alles goed willen doen, ik ben geen zeurkous en was er op gebrand mijn studie goed af te maken en leven op de rit te houden. Misschien was wel mijn grootste angst om van een deskundige te horen; ‘Dit is het nou, leer er maar mee leven, pas je leven maar aan’. Maar ik wilde gewoon door, vond mezelf nog veel te jong en had teveel plannen om me er bij neer te leggen. Dus nam ik bij een feestje maar een borrel extra om de pijn niet te voelen of nog maar een tabletje om toch weer aan het werk te kunnen al was het maar voor halve dagen. Na tien jaar ‘vechten’ tegen mijn lichamelijke klachten, had ik voor mezelf meerdere gestelde doelen behaald. Echter was er ook sprake van verlies van vertrouwen in mijn lichaam, ik kon steeds minder doen. Ik was vroeger een enthousiaste sporter, maar dat zat er niet meer in. Ik kon er maar moeilijk met andere mensen over praten, dan schoot ik vol. Ik negeerde het liever. Dit was uitputtend en ik kwam opnieuw bij de huisarts”.
Erg gelukkig met m’n leven
,,Mijn huisarts stelde me een behandeling bij Revalis voor” vervolgt Lisa. ,,Daar had ik in eerste instantie weinig belangstelling voor. Ik bedacht me dat ik een dergelijke intensieve therapie nooit zou kunnen combineren met mijn full-time job, studie en sociale leven. Ik vond dat ik mij niet moest aanstellen, ik kon alles en was met mijn leven erg gelukkig. Het was alleen m’n lichaam dat mij telkens terug bleef fluiten. Ik verzachtte dit dan weer voor mijzelf door te vinden dat ik geen aansteller mocht zijn, er zijn ergere dingen op de wereld en richtte mij extra inzet op mijn gestelde doelen. Resultaat; ik negeerde mijn lichamelijke signalen extra hard. De huisarts gaf mij eerste instantie nieuwe medicatie mee, waar ik eigenlijk ook niet achter stond. Ik ben zelf werkzaam in de zorg en besefte al te goed dat ik daarmee weer met symptoombestrijding op de korte termijn bezig was.“
De Stap naar revalis
,,Uiteindelijk heb ik toch de stap naar Revalis gezet, nou ja, eerst meer een halve stap. Ik dacht eigenlijk dat ik niet in aanmerking zou komen voor de therapeutische behandeling. Nadat ik alle vragenlijsten had ingevuld had ik een gesprek bij de revalidatiearts. Mijn man was bij dit gesprek aanwezig. Hij corrigeerde tijdens het gesprek op de momenten waar ik de zaken mooier maakte dan ze in werkelijkheid waren. Eigenlijk werd ik me op dat moment zelf pas bewust van sommige zaken, hij zag meer dan ik door had. De revalidatiearts en ook mijn zorgverzekering bevestigden al snel dat ik een geschikte kandidaat voor het traject was. Ik vroeg mij af hoe ik het zou moeten combineren met mijn werk en studie. Aan de andere kant besefte ik dat ik nu een kans kreeg om de strijd aan te gaan, anders zou ik ook niet meer moeten zeuren dat ik pijn had.”
Werken aan herstel
“Hoewel ik zelf eerst nog het idee had dat ik de behandeling prima kon combineren met mijn onregelmatige werktijden en wat vakantiedagen, was de bedrijfsarts zeer gedecideerd en besloot dat ik per direct de ziektewet in mocht. Ik moest werken aan mezelf, aan m’n herstel; ik had lang genoeg gevochten tegen m’n lichamelijke klachten. Pas als je uit je oude leefpatronen stapt, geef je de behandeling kans van slagen. Maar, vroeg ik me af, hoe vertel ik dit aan mensen in m’n omgeving? De eerste twee weken van de therapie wisten dat alleen mijn man, ouders en directe collega’s. In de vijfde week van de revalidatie kwam de ommekeer. De behandeling was intensief en vermoeiend maar ik mocht ook moe zijn. ik werkte heel hard op dat moment aan mijn herstel. Ik werd meer open over de situatie en iedereen gunde mij deze kans; dit motiveerde mij extra om ervoor te gaan. Wat ook opvallend was, is dat ik nooit met tegenzin ging, ik vond het zelfs fijn om naar Revalis te gaan.”
Bang voor blessure
,,Ik pakte ook het sporten weer op en ik genoot ervan. Ik voelde namelijk voorheen alleen maar angst bij het vangen van een bal. Bang om een blessure op te lopen. Badmintonnen en voetballen deed ik al lang niet meer. Bij Revalis daagden ze mij uit om dit weer eens op te pakken. Dezelfde middag ben ik nog naar een sportzaak gereden om een badmintonset te kopen. Ik accepteerde ook dat ik een lichamelijke reactie kreeg op een bepaalde inspanning. Ook kon ik rustig beredeneren dat deze reactie weer zou afnemen. Gaandeweg veranderde er meer dan dat ik door had, de therapeuten wezen mij hierop waardoor ik mij ervan bewust werd. Lichamelijk merkte ik nog niet direct verschil, maar doordat ik anders ging handelen en denken gaf dit op langere termijn ook een zeer positief effect op mijn lichamelijke klachten.”
Ik sta weer in Verbinding met mijn lichaam
,,Heb ik nu helemaal geen klachten meer?” besluit Lisa haar verhaal. ,,Echt wel, maar ik ben mij veel meer bewust geworden van mijn handelen, ik sta weer meer in verbinding met mijn lichaam en belangrijk, ik signaleer het wanneer ik weer eens in mijn oude patronen verval. Daardoor geef ik mijzelf en mijn lichaam nu de mogelijkheid om te herstellen. Er gaan nu zelfs dagen voorbij dat ik er helemaal niet meer mee bezig ben. Revalis heeft me heel veel geboden, het team (top, wat een samenwerking!), de inzichten en combinatie van gesprekken en sporten hebben mij gebracht waar ik nu ben! Ik kijk niet meer alleen naar het behalen van een doel, ook naar de waarde daarvan. Ik ben na de tien weken intensieve therapie nog een paar keer terug geweest voor gesprekken en evaluatie. Ik heb veel meer inzichten gekregen hoe alles wat betreft lichaam, geest en omgeving samenhangt. Er ergens sprake is van een onbalans dan heeft dat een effect op je. Ik denk dat me dat ook als zorgverlener veel bewuster heeft gemaakt.”