Chronische rugklachten
Mooi mens
“Ik ben een spontane lieve zorgzame meid en heb een baan met veel verantwoordelijkheden binnen een familiebedrijf. Ik heb fijne vrienden en een lieve vrouw. Daarnaast ben ik sportief van huis uit en heb ik wat rugklachten. Bij Revalis heb ik mogen ontdekken dat ik een mooi mens ben en een fijn persoon ben om mee om te gaan.” Dit zijn de woorden van de 47-jarige Rianne Kastelijn die al jarenlang kampt met rugklachten.
Eerste pijnklachten
Vijftien jaar geleden begonnen de rugklachten van Rianne voor het eerst op te spelen. In eerste instantie bestede zij hier weinig aandacht aan, maar uiteindelijk besloot Rianne na drie maanden toch naar de huisarts te gaan. De huisarts stuurde haar naar de fysiotherapeut, maar deze had na een paar maanden toch het idee dat er meer aan de hand was. “Ik ben voor controle naar het ziekenhuis gegaan en daar konden zij niets vaststellen. Wel werd ik voor zes maanden in een corset gezet en dit moest de pijn verhelpen,” vertelt Rianne.
Pijnbestrijding
Echter na 6 maanden was de pijn nog niet over en ging zij naar een ander ziekenhuis voor een second opinion. Daar werd een hernia vastgesteld, maar deze zat op een lastige plaatst waardoor er geen mogelijkheid was tot opereren. “Ik ben toen bij de anesthesist terecht gekomen en die heeft in eerste instantie geprobeerd om behoorlijk wat zenuwen weg te branden rondom die hernia zodat deze geen pijnprikkels meer af konden geven. Daarnaast heb ik ook een TENS apparaat geprobeerd. Echter hielp dit alles niet genoeg en hierdoor werd er besloten om over te gaan op epidurale pijnbestrijding,” legt Rianne uit. Dit zorgde er uiteindelijk voor dat de pijn verminderde en ze haar leven weer op kon gaan pakken.
crisis
Rianne kreeg haar leven langzaamaan weer op de rit. De pijn was onder controle door de injecties en wekelijkse trainingen bij de fysiotherapeut. Daarnaast had Rianne de nodige aanpassingen in haar leven gedaan om zo goed mogelijk te kunnen functioneren. Totdat er zeseneenhalf jaar geleden besloten werd de pijnbestrijding welke Rianne kreeg niet meer toe te passen, omdat deze bij te weinig mensen werkzaam zou zijn. “En toen was het crisis,” vertelt Rianne. “Want toen de medicatie eenmaal uitgewerkt was, was ook mijn lichaam uitgewerkt. Het was zelfs zo erg, dat ik uiteindelijk op krukken belandde.”
Fysiotherapie
Naast de medicatie stopte ook de fysiotherapie welke Rianne kreeg vanuit het ziekenhuis. Rianne was echter niet voor een gat te vangen en was vastbesloten om het herstel weer in te zetten. Ze zocht een nieuwe fysiotherapeut en daarnaast ook een psycholoog om haar hierin te ondersteunen. “Ik dacht op dat moment dat ik super goed bezig was, maar achteraf bestond mijn leven op dat moment alleen maar uit fysiotherapie, werken en sporten en deed ik het zoals alles in mijn leven: over de top.”
kantelpunt
Uiteindelijk belandde Rianne in april 2021 in het ziekenhuis met een chronische darmontsteking. En daar, zonder afleiding van iets om iemand, begon Rianne na te denken. “Ik dacht ik ben nu 46 jaar en het enige wat ik de afgelopen vijftien jaar heb gedaan is mijzelf opbouwen om vervolgens weer in te storten en weer op te bouwen en weer in te storten. Op wat voor manier dan ook: of het nu de rug is, een burn out en nu weer een chronische darmontsteking. Iets gaat hier niet helemaal goed. Ik moet iets anders doen alleen weet ik niet hoe.” Na vijf dagen in het ziekenhuis gelegen te hebben, kwam de dienstdoende arts bij Rianne langs. “De arts kwam bij mij op de kamer en zei: ‘Mevrouw Kastelijn ik heb eens nagevraagd hoe de afgelopen vijf dagen zijn geweest: U zit aan een infuus en u verschoont uw eigen bed, u doucht uzelf en op de een of andere manier krijgt u het voor elkaar om uzelf aan- en uit te kleden. Wanneer gaat u nu eens om hulp vragen? U ligt hier in het ziekenhuis, bent doodziek en toch denkt u: ik kan mijzelf nog wel even aankleden, wassen, etc. Mensen zoals u zijn goed voor alles en iedereen en zorgen voor alles en iedereen, maar het enige wat ze niet zijn, is lief voor zichzelf.’” De arts gaf het advies om alles stil te leggen om zo het lichaam echt een keer rust te geven en vanuit daar naar een revalidatietraject te gaan kijken.
NULpunt
Rianne liet het trainen en het sporten voor wat het was. Echter haar werk bleef zij in stand houden. “Mijn werk was het enige nog waardoor ik mij nuttig voelde. Daar haalde ik mijn waarde uit. Als ik om twee uur ’s nachts wakker werd van de pijn, dan pakte ik mijn laptop en ging aan het werk,” vertelt Rianne.
Toen Rianne na half jaar haar revalidatietraject kon starten bij Revalis, werd aangegeven dat zij minder moest gaan werken. “Van een uurtje of zeventig per week naar nul! In de eerste week had ik twintig uur gewerkt. Ik was zo trots, ik had vijftig uur weggelegd. Bij Revalis zeiden ze echter: we hebben afgesproken: niet werken op de dagen van Revalis, niet in het weekend en maximaal vier uur op een dag. Dat zijn er dus acht in plaats van twintig.” Rianne had het er moeilijk mee, besloot zich hieraan te gaan houden. “Toen pas ging ik merken dat er geen ruimte voor andere dingen is als je werkt. Want zelfs al werkte ik maar 20 uur, je bent toch met je hoofd bezig met dat werk. En toen ik dat ging terugbrengen naar twee keer vier uur, merkte ik ineens dat er ruimte kwam en rust. Ik kon gaan nadenken.”
Ruimte
Door die tijd en ruimte, kwam Rianne ook tot de ontdekking dat ze eigenlijk helemaal niet goed wist wie ze was en wat ze leuk vond. “Ik kwam er bij Revalis achter dat mijn drijfveer altijd mijn werk is geweest. Ondanks de rugklachten en zelfs toen ik een jaar burn out was heb ik altijd op de achtergrond gewerkt. Het enige wat ik namelijk zeker weet, is dat ik van mijn werk hou en dat ik daar verdomd goed in ben. Daar ben ik niet onzeker over.”
Onder begeleiding van het behandelteam van Revalis is Rianne de zoektocht naar wie zij is aangegaan. “Het is geweldig om een team om je heen te hebben die persoonlijke zorg aan jou verleent en jou als individu gaat bekijken. Vooral omdat iedereen een andere kijk heeft en dat maakt dat er een hele goede dynamiek is. Er wordt gekeken naar wat bij jou past en hoe jij in elkaar steekt en dat is heel bijzonder. Ik heb tegen zoveel mensen gezegd dat ik ze dit gun: 10 weken alleen maar met jezelf bezig zijn.”
Rianne heeft haar traject nu afgerond, maar is nog volop bezig met ontwikkeling. “Ik moet nog steeds gaan ontdekken wat ik leuk vind en waar mijn interesses liggen. Ik deed al vanaf april 2021 niet meer mee aan het dagelijks leven en nu doe ik weer mee en dat is spannend en eng. Ik had het bij Revalis eigenlijk wel goed. Het gaf zekerheid en veiligheid. Het had voor mij ook wel 10 weken langer mogen duren.”
nazorg
Na het traject is er ook de mogelijkheid tot nazorg en Rianne maakt hier gebruik van. “Ik heb het idee dat ik er nog niet klaar voor ben, omdat ik altijd maar over die grenzen heen vlieg en dat wil ik niet meer. Ik vind het prima als ik over grenzen heen vlieg en ik mij daar bewust van ben, maar dan maak ik die keuze.” Verder gaat Rianne ook weer terug naar de pijnpoli om haar medicatie opnieuw af te stellen. “Uiteindelijk is er tijdens het traject niks aan mijn pijn gedaan; er is iets aan mijn grenzen gedaan. Ik merk dat de mensen in mijn omgeving daar moeite mee hebben, want ik heb toch dat traject gedaan en nu is het toch allemaal goed? Maar dat is niet het geval. Als het goed is moet ik nu van die scherpe pijn af zijn, want dat stuk heb ik nu geleerd: schiet ik over mijn grens heen, dan gaat het fout en dan moet ik gaan reflecteren wat er fout ging. De pijnspecialist verwoorde het heel mooi. Hij gaf aan dat mijn grenzen ondertussen zijn bewaakt en ik mij er bewust van geworden ben dat ik mijn lichaam kapot aan het maken was. Ik heb nu zelf weer de regie in handen en hierdoor kan ik alleen maar zeggen dat het traject geslaagd is geweest.”
Veelgestelde vragen
Wilt u meer weten over de inhoud van onze programma’s, kosten, tijdsaspecten etc? Neem dan een kijkje op de pagina Veelgestelde vragen